ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 24/5/2015

http://www.paron.gr/v3/article_print.php?id=91701&colid=37&catid=34&dt=2015-05-24%200:0:0

Αποκάλυψη-βόμβα

Για πρώτη φορά στο φως όλο το παρασκήνιο για το «Βρώμικο '89»

Πώς έγινε η συμφωνία Φλωράκη - Μητσοτάκη

Τι κουβέντιαζε επί έξι ώρες, μεσάνυχτα, o Xαρίλαος με τους απεσταλμένους του αρχηγού της ΝΔ Θόδωρο Αναγνωστόπουλο και Κωνσταντίνο Λούλη 

Είκοσι έξι χρόνια από εκείνη την παρά φύσιν σύζευξη της Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου (που ήταν εκλογική συμμαχία του ΚΚΕ και της ΕΑΡ, επικεφαλής των οποίων ήταν ο Χαρίλαος Φλωράκης -αρχηγός- και ο Λεωνίδας Κύρκος), έρχονται στο φως στοιχεία που αποκαλύπτουν πώς στήθηκε εκείνη η κυβέρνηση, που ικανοποιούσε τις... φιλοδοξίες των δύο εταίρων:
* του Μητσοτάκη να γίνει επιτέλους πρωθυπουργός, κάτι που επιδίωκε από το 1965 -τότε με την αποστασία- και, παράλληλα, να πάρει εκδίκηση από τον μεγάλο αντίπαλό του, τον Ανδρέα, και
* του διδύμου Φλωράκη - Κύρκου να λεηλατήσουν τα ιμάτια του ΠΑΣΟΚ, κάτι που όχι μόνο δεν κατάφεραν αλλά και το πλήρωσε ακριβά η Αριστερά, και κυρίως το ΚΚΕ, με αποτέλεσμα η μετά Χαρίλαο ηγεσία να αποκηρύξει εκείνη τη συνεργασία με τη Δεξιά.
Στις εκλογές της 18ης Ιουνίου 1989 η ΝΔ είχε πάρει 44,38% και 145 έδρες και ο ΣΥΝ 13,13% και 18 έδρες, αποτέλεσμα που δεν έδινε αυτοδύναμη κυβέρνηση στον Μητσοτάκη. Με τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρξει συνεργασία εκείνη την εποχή, που κοινή γραμμή ΝΔ και ΣΥΝ ήταν να τον στείλουν στο Ειδικό Δικαστήριο. Η λύση ήταν συγκυβέρνηση με τον ΣΥΝ, αν και κανένας εχέφρων νους δεν θα μπορούσε να φαντασθεί ότι θα ήταν δυνατόν η Δεξιά να τα βρει με το ΚΚΕ. Κι όμως, συνέβη και αυτό μπροστά στον κοινό εχθρό.
Δύο ήταν οι άνθρωποι του Κων. Μητσοτάκη που κτύπησαν, κατόπιν εντολής του, λίγες ώρες μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, περασμένα μεσάνυχτα, την πόρτα του γραφείου του γραμματέα του ΚΚΕ.
Ο Θόδωρος Αναγνωστόπουλος (βουλευτής και υπουργός της ΝΔ που προερχόταν από το Κέντρο, απεβίωσε το 2012) και ο Κωνσταντίνος Λούλης, της οικογένειας των Μύλων Λούλη (από το 1989 μέχρι το 2011 διετέλεσε πολιτικός διοικητής του Αγίου Όρους και το 1990 πήρε την αρχαιότερη καθημερινή επαρχιακή εφημερίδα, τη «Θεσσαλία»).
Το πώς έγινε εκείνη η επαφή, τι κουβέντιασαν και ύστερα από έξι ώρες ο Φλωράκης είπε «ναι» σε κυβέρνηση με τη ΝΔ το περιγράφει για πρώτη φορά ο Κώστας Λούλης στο βιβλίο του με τίτλο «Η επιβίωση της Ελλάδος μέσα από διαδοχικά θαύματα - Ψηφίδες Νεοελληνικής Ιστορίας - Σελίδες δόξας, ντροπής, υποτέλειας - Προσωπικά βιώματα και κρυμμένες αλήθειες», το οποίο κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις Εκδόσεις HISTORIA.
Σίγουρα θα διερωτηθεί ο αναγνώστης τι είδους σχέση συνέδεε τον Θόδωρο Αναγνωστόπουλο και τον Κώστα Λούλη με τον Χαρίλαο Φλωράκη. Η Θεσσαλία είναι η απάντηση. Και οι τρεις είναι γέννημα θρέμμα της. Ο Φλωράκης γεννήθηκε στα Άγραφα (στις Ραχούλες), ο Αναγνωστόπουλος στην Καρδίτσα και ο Λούλης στον Βόλο.
Το... θαύμα που έκανε πρωθυπουργό το '89 τον Μητσοτάκη το ξετυλίγει ο Κ. Λούλης γράφοντας στη σελίδα 41 του βιβλίου του τα εξής αποκαλυπτικά (και φυσικά θα αναζητήσουμε τις απόψεις του πρωταγωνιστή, του κ. Κ. Μητσοτάκη):

Ποιος έκλεισε το ραντεβού

«Από τις αξέχαστες εμπειρίες της ζωής μου, ήταν η γνωριμία μου με τον Χαρίλαο Φλωράκη, όταν πήγαμε -με τον μοναδικό φίλο που απέκτησα στον χώρο της πολιτικής, τον αείμνηστο Θεόδωρο Αναγνωστόπουλο- οι δυο μας μετά τα μεσάνυχτα των εκλογών του Ιουνίου 1989, με απόλυτη μυστικότητα, εκτελώντας αποστολή από τον Κ. Μητσοτάκη, για να βολιδοσκοπήσουμε το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας ΝΔ - ΚΚΕ. Το ραντεβού μας το έκλεισε, την τελευταία στιγμή, ο Βολιώτης δημοσιογράφος Θανάσης Σαμαράς. Μετά από μία εξάωρη κοπιαστική συζήτηση, όπου θαύμασα τα χαρίσματα του φίλου μου ως συνομιλητή, όταν ξημέρωσε, η κυβέρνηση συνεργασίας δεξιάς και αριστεράς, προς έκπληξη όλων των Ελλήνων, ήταν γεγονός! Η συντροφιά και οι συζητήσεις μου με τον Θεόδ. Αναγνωστόπουλο, που έβλεπε την πολιτική με απόλυτο ρεαλισμό, και με τη σύζυγό του Θάλεια Κορυζή, κυριολεκτικά πλούτισαν τις γνώσεις μου για τη νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου μας».

Έκανα το καθήκον μου...

Για το πώς αποτιμά σήμερα, 26 χρόνια μετά τα μεσάνυχτα της 18ης Ιουνίου του '89, τα συμπεράσματα από εκείνη τη συμφωνία, που είχε μεγάλο κόστος για το ΚΚΕ, το οποίο μέχρι σήμερα δεν μπορεί να ξεπεράσει εκείνο το... ολίσθημα, που σκίασε την εικόνα του Χαρίλαου, του καπετάν Γιώτη (πρόσφατα έκλεισαν δέκα χρόνια από τον θάνατό του), ο Κώστας Λούλης σημειώνει στον πρόλογό του τα εξής:
«Πιστεύω ότι, στα μέτρα των δυνατοτήτων μου, έχω επιτελέσει το καθήκον μου απέναντι στην πατρίδα, με τη θητεία μου στη διοίκηση του Αγίου Όρους, αλλά κυρίως με τη συμβολή μου το 1990 στη δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος.
Οι λίγες ώρες που μεσολάβησαν από την πρότασή μου, την υιοθέτησή της από τον αρχηγό της ΝΔ Κων. Μητσοτάκη, την ολονύκτια συζήτηση που είχαμε και τις διαπραγματεύσεις στο γραφείο του Χαρίλαου Φλωράκη στον Περισσό, μαζί με τον Θεόδωρο Αναγνωστόπουλο και κανέναν άλλο, μέχρι την τελική συμφωνία, παραμένουν ανεξίτηλες στις αναμνήσεις μου. Η συμμετοχή μου στο γεφύρωμα ενός 50χρονου, εθνικά τραγικού χάσματος, μου έδωσε την αίσθηση της ωριμότητας στη ζωή μου, την ικανοποίηση της προσφοράς στην πατρίδα μου και την πεποίθηση πως δραπέτευσα από τα πλαίσια του κομματικού διχασμού, διατηρώντας πάντοτε αμετάβλητα τα προσωπικά μου ''πιστεύω''.
Την επόμενη ημέρα της ορκωμοσίας της κυβέρνησης συνεργασίας, αισθάνθηκα την ανάγκη να βρεθώ στις πλαγιές του Γράμμου, για να τιμήσω, μαζί με έναν ιερέα, τη μνήμη των νεκρών του εμφυλίου. Εκείνες τις ώρες βίωσα μία από τις μεγαλύτερες συναισθηματικές φορτίσεις της ζωής μου.
Από τότε, νοιώθω τη συνείδησή μου απαλλαγμένη από διχόνοιες του παρελθόντος, που σκίαζαν και επηρέαζαν τις εκτιμήσεις μου».
Τον Μάρτιο του 1990, εννιά μήνες ύστερα από εκείνη τη συνεργασία, που έληξε γιατί στις εκλογές που έκανε ο Μητσοτάκης κατέκτησε την πολυπόθητη αυτοδυναμία χάρη και στην προσχώρηση του μακαρίτη Κατσίκη, ο οποίος είχε εκλεγεί ως υποψήφιος της ΔΗΑΝΑ του Στεφανόπουλου, ο Φλωράκης παρέδωσε στη Μαρία Δαμανάκη τον Συνασπισμό, ο οποίος κατέληξε στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα. Να μην ξεχνάει, όμως, ότι σέρνει... προπατορικό αμάρτημα…

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΒΟΥΛΗ

«Οι ηγέτες και οι λαοί όταν ξεχνούν τα σφάλματα του ιστορικού τους παρελθόντος, είναι καταδικασμένοι να τα ξαναζήσουν», τόνισε ο γνωστός επιχειρηματίας και συγγραφέας Κωνσταντίνος Λούλης κατά την παρουσίαση του νέου βιβλίου του, που έχει τον τίτλο «Η επιβίωση της Ελλάδος μέσα από διαδοχικά θαύματα».
«Παρότι θεωρώ πως η κατάσταση είναι λογικά μη αναστρέψιμη», πρόσθεσε, «πιστεύοντας στον Θεό, που με τα διαδοχικά θαύματά του, απέδειξε πως αγαπά την Ελλάδα και δεν την άφησε μέσα στις χιλιετίες της ιστορίας να χαθεί, έχω την πεποίθηση πως θα γίνει ένα ακόμα θαύμα, που δυστυχώς όμως δεν θα είναι το τελευταίο…».
Η κεντρική παρουσίαση του νέου βιβλίου έγινε στην Αθήνα στο μέγαρο της Παλαιάς Βουλής, που ήταν κατάμεστο κόσμου. Παραβρέθηκαν γνωστές προσωπικότητες της πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ζωής του τόπου, ενώ - εκτός από τον συγγραφέα - για το έργο του μίλησαν οι πανεπιστημιακοί καθηγητές Λάμπρος Κιτσαράς και Σπύρος Τσαντίνης.
Το βιβλίο του Κωνσταντίνου Λούλη «Η επιβίωση της Ελλάδος μέσα από διαδοχικά θαύματα – Ψηφίδες νεοελληνικής ιστορίας – Σελίδες δόξας, ντροπής, υποτέλειας», που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Historia, είναι κυρίως ιστορικό και επιχειρεί να διεισδύσει στην ελληνική πραγματικότητα μέσα από μια εύληπτη συνοπτική ιστορία της χώρας μας από την Επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Την Πέμπτη 21 Μαΐου 2015 και ώρα 8 μ.μ. θα παρουσιασθεί στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής το νέο βιβλίο του Κωνσταντίνου Λούλη "Η επιβίωση της Ελλάδος μέσα από διαδοχικά θαύματα"

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ-ΦΛΩΡΑΚΗ

Ποιος επιχειρηματίας συνέλαβε την ιδέα της συγκυβέρνησης ΝΔ-Συνασπισμού το '89 και οργάνωσε τη συνάντηση Μητσοτάκη-Φλωράκη

Γράφει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης

Ασφυκτικά γέμισε χθες βράδυ (17 Απριλίου) η Εξωραϊστική Λέσχη Βόλου, με αφορμή την παρουσίαση του καινούριου βιβλίου του Κωνσταντίνου Λούλη. Φίλοι, συνεργάτες και συμπολίτες τίμησαν τον γνωστό και επιτυχημένο επιχειρηματία, γόνο πολιτικής οικογένειας (με σημαντική προσφορά στον τόπο), δημιουργώντας μια ζεστή, «οικογενειακή» ατμόσφαιρα και προκαλώντας εμφανή συγκίνηση στον συγγραφέα του βιβλίου.
Το πόνημα ζωής κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «HISTORIA», με (καταγεγραμμένη επιρροή από τον Καζαντζάκη) τίτλο «Η επιβίωση της Ελλάδος μέσα από διαδοχικά θαύματα – Ψηφίδες Νεοελληνικής ιστορίας – Σελίδες δόξας, ντροπής και υποτέλειας» και αναδεικνύει «Προσωπικά βιώματα και κρυμμένες αλήθειες».
Ο κ. Λούλης σημειώνει μεταξύ άλλων στον πρόλογο:
«Το βιβλίο αυτό είναι μια αναδρομή στους δύο τελευταίους αιώνες της ιστορίας της Ελλάδος, με επιμέρους κεφάλαια, στα οποία γίνεται συνοπτική αναφορά των σημαντικών γεγονότων, των αιτίων και των πρωταγωνιστών τους. Πρωταρχικά, οφείλω μια διευκρινιστική δήλωση, που τη θεωρώ απολύτως αναγκαία: Δεν είμαι επιστήμονας ή κατ’ επάγγελμα ιστορικός. Περισσότερο, ίσως, να μου ταιριάζει η ιδιότητα του ερασιτέχνη, αλλά ακούραστου συλλέκτη ιστορικών στοιχείων και γεγονότων».
Το επίπονο έργο του ευπατρίδη αλευροβιομήχανου αφιερώνεται «στους πολλούς, που προδόθηκαν από τους λίγους», αν και αρχικά όπως αποκάλυψε ο ίδιος, η αφιέρωση προορίζονταν για τις μητέρες των παιδιών του, ενώ επισήμανε σχετικά:
«Στην έκτη δεκαετία της ζωής μου, ανήκω πλέον στην κατηγορία των Ελλήνων που οραματίστηκαν μια ευημερούσα Ελλάδα, αλλά έχουν πια συνειδητοποιήσει πως δεν θα τη γνωρίσουν ποτέ. Είμαι κι εγώ ένας «χορτασμένος» από υποσχέσεις και οράματα Έλληνας πολίτης. Κατανοώ απόλυτα κάθε έναν που πιστεύει και ελπίζει σε μια ανεξάρτητη εθνικά και ευημερούσα οικονομικά Ελλάδα, γιατί και εγώ κάποτε βίωσα αντίστοιχα συναισθήματα.»
Ο κ. Λούλης ξεκαθάρισε (τόσο δια του προλόγου του βιβλίου, όσο και δια του λόγου στη χθεσινή παρουσίαση), μιλώντας και γράφοντας σε πρώτο πρόσωπο:
«Από την έκδοση αυτού του βιβλίου, δεν προσδοκώ ούτε να κερδίσω χρήματα και κοινωνική προβολή, αλλά ούτε να γίνει αυτή εφαλτήριο για την ενασχόλησή μου με τα κοινά. Με αυτά τα δεδομένα, σε συνδυασμό με την απόλυτη αποστασιοποίησή μου από κομματικές ταυτότητες και εξαρτήσεις, θεωρώ πως βρίσκομαι σε πλεονεκτική θέση για να γράψω ένα βιβλίο, μακριά από κάθε είδους φιλοδοξία και πολιτικές τοποθετήσεις.
Συνδυάζοντας την κομματική απεξάρτηση με την ωριμότητα της ηλικίας και την καθημερινή γνώση, θεώρησα υποχρέωσή μου να ερευνήσω όλες τις πλευρές της ιστορικής πορείας ορισμένων πρωταγωνιστών της Νεοελληνικής περιόδου. Θεωρώ ότι ορισμένοι κακώς εισήλθαν στο πάνθεο των «αλάνθαστων πολιτικών αθανάτων», ενώ κάποιοι άλλοι αδίκως κατακρημνίστηκαν στα τάρταρα της ιστορίας».
Το ενδιαφέρον του κοινού, κατά τη χθεσινή βραδιά, κέρδισε η εξιστόρηση από τον ίδιο τον συγγραφέα (και υπό τη σχετική πίεση του παρόντα δημοσιογράφου, Σωτήρη Πολύζου) του παρασκηνίου για τη συγκυβέρνηση της ΝΔ-ΚΚΕ το 1989, με την καταλυτική -εκ των γεγονότων- συμβολή του στη δημιουργία της «Κυβέρνησης Τζαννετάκη».
[...] Επιπρόσθετα και πέραν της επιχειρηματικής του δραστηριότητας στον χώρο της αλευροβιομηχανίας, ο κ. Λούλης διετέλεσε και εκδότης, αγοράζοντας την εφημερίδα της Μαγνησίας «Θεσσαλία». Το 1990, δε, επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη έγινε διοικητής του Αγίου Όρους, λόγω των άριστων σχέσεών του με τον τότε πρωθυπουργό.
Και ήταν αυτή η σχέση Μητσοτάκη-Λούλη, που ώθησε τον τελευταίο να συλλάβει και να οργανώσει τη συνάντηση Μητσοτάκη-Φλωράκη το 1989, όταν «δεν έβγαιναν τα κουκιά για τον σχηματισμό κυβέρνησης και ενόσω, πολλοί στη ΝΔ τότε -όπως ο Έβερτ και ο Βαρβιτσιώτης- σφετερίζονταν τη θέση του αρχηγού της ΝΔ».
Ο συγγραφέας λοιπόν, ως επιστήθιος φίλος του πρώην πρωθυπουργού, αλλά και με την κομματική ιδιότητα του υπεύθυνου μηχανογράφησης της ΝΔ, είχε τη δυνατότητα της καθημερινής, στενής επαφής με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Έτσι, μετά τις εκλογές της 18ης Ιουνίου 1989, στις οποίες δεν προέκυψε απόλυτη πλειοψηφία εδρών κανενός κόμματος στη Βουλή, επισκέφθηκε στο γραφείο του (ενώ πριν έβγαινε απ΄αυτό η ανήσυχη Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Ευάγγελος Αβέρωφ) τον τότε αρχηγό της ΝΔ και του πρότεινε να συναντηθεί με τον αρχηγό του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου (ΚΚΕ και ΕΑΡ), Χαρίλαο Φλωράκη, ενώ ανέλαβε ο ίδιος την ομολογουμένως δύσκολη οργάνωση αυτής της συνάντησης.
Για την ημέρα αυτή, ο κ. Λούλης γράφει στο βιβλίο του:
«Από τις αξέχαστες εμπειρίες της ζωής μου, ήταν η γνωριμία μου με τον Χαρίλαο Φλωράκη, όταν πήγαμε με -τον μοναδικό φίλο που απέκτησα στον χώρο της πολιτικής- τον αείμνηστο Θεόδωρο Αναγνωστόπουλο, οι δυο μας μετά τα μεσάνυχτα των εκλογών του Ιουνίου 1989, με απόλυτη μυστικότητα, εκτελώντας αποστολή από τον Κ. Μητσοτάκη, για να βολιδοσκοπήσουμε το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας Ν.Δ.-Κ.Κ.Ε. Το ραντεβού μας το έκλεισε την τελευταία στιγμή, ο Βολιώτης δημοσιογράφος Θανάσης Σαμαράς. Μετά από μια εξάωρη κοπιαστική συζήτηση, όπου θαύμασα τα χαρίσματα του φίλου μου ως συνομιλητή, όταν ξημέρωσε, η κυβέρνηση συνεργασίας δεξιάς και αριστεράς προς έκπληξη πολλών όλων των Ελλήνων, ήταν γεγονός! Η συντροφιά και οι συζητήσεις μου με τον Θεόδ. Αναγνωστόπουλο, που έβλεπε την πολιτική με απόλυτο ρεαλισμό και με τη σύζυγό του Θάλεια Κορυζή, κυριολεκτικά πλούτισαν τις γνώσεις μου για τη νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου μας.«
Κατά τη διάρκεια της χθεσινής παρουσίας, ο συγγραφέας πρόσθεσε κάποιες λεπτομέρειες στην καταγραφή του αυτή, όπως για παράδειγμα, ότι ο Θεόδωρος Αναγνωστόπουλος είχε οικειότητα με τον Χαρίλαο Φλωράκη, γιατί ο πατέρας του (Αναγνωστόπουλου) είχε διορίσει τον Φλωράκη στο Ταμιευτήριο. Ο Κ. Λούλης, γνωρίζοντας τη λεπτομέρεια αυτή, θεώρησε ότι ο Αναγνωστόπουλος θα ήταν ο μόνος γνωστός του που θα μπορούσε να μεσολαβήσει για μια (φιλική και ανεπίσημη) συνάντηση με τον ακριβοθώρητο εκείνες τις μέρες Φλωράκη. Ο τελευταίος, όμως, την περίοδο εκείνη, είχε χάσει τη γυναίκα του και επέλεγε να ζει στην αδελφή του στο Παγκράτι και όχι στο σπίτι του, με αποτέλεσμα οι δύο άνδρες να μην μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί του, καθώς δεν γνώριζαν που διέμενε. Η αποστολή της ανακάλυψης του «κρησφύγετου» Φλωράκη, ανατέθηκε από τον Κ. Λούλη στον (ομιλούντα στη χθεσινή βιβλιοπαρουσίαση) δημοσιογράφο Θανάση Σαμαρά, ο οποίος μέσω των συναδελφικών του γνωριμιών έμαθε που έμενε ο Φλωράκης και βρήκε το τηλέφωνο της οικείας της αδελφής του.
Το πρόσχημα για να επισκεφθεί ο Θ. Αναγνωστόπουλος και ο Κ. Λούλης τον Θ. Φλωράκη στην οικεία της αδελφής του, ήταν πάλι εμπνεύσεως του πολυμήχανου Λούλη. Ένα σημαντικό «θέμα» (ευφάνταστο ψέμα στην πραγματικότητα) που παρουσιάστηκε στην καταμέτρηση των ψήφων μετά τις εκλογές του Ιουνίου του ’89, ήταν ο «δούρειος ίππος» για την (αδιανόητη ως τότε) προσέγγιση Φλωράκη.
Χαρακτηριστική είναι η σχετική κατάθεση του Κ. Λούλη, στον πρόλογο του βιβλίου του:
«Πιστεύω ότι, στα μέτρα των δυνατοτήτων μου, έχω επιτελέσει το καθήκον μου απέναντι στην πατρίδα, με τη θητεία μου στη διοίκηση του Αγίου Όρους, αλλά κυρίως με τη συμβολή μου το 1990 στη δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.
Οι λίγες ώρες που μεσολάβησαν από την πρότασή μου, την υιοθέτησή της από τον αρχηγό της Ν.Δ. Κων. Μητσοτάκη, την ολονύκτια συζήτηση που είχαμε και τις διαπραγματεύσεις στο γραφείο του Χαρίλαου Φλωράκη στον Περισσό, μαζί με τον Θεόδωρο Αναγνωστόπουλο και κανέναν άλλο, μέχρι την τελική συμφωνία,παραμένουν ανεξίτηλες στις αναμνήσεις μου.
Η συμμετοχή μου στο γεφύρωμα ενός 50χρονου, εθνικά τραγικού χάσματος, μου έδωσαν την αίσθηση της ωριμότητας στη ζωή μου, την ικανοποίηση της προσφοράς στην πατρίδα μου και την πεποίθηση πως δραπέτευσαν από τα πλαίσια του κομματικού διχασμού, διατηρώντας πάντοτε αμετάβλητα τα προσωπικά μου «πιστεύω»
Την επόμενη ημέρα της ορκωμοσίας της κυβέρνησης συνεργασίας, αισθάνθηκα την ανάγκη να βρεθώ στις πλαγιές του Γράμμου, για να τιμήσω, μαζί με έναν ιερέα, τη μνήμη των νεκρών του εμφυλίου.
Εκείνες τις ώρες βίωσα μία από τις μεγαλύτερες συναισθηματικές φορτίσεις της ζωής μου,
Από τότε, νοιώθω τη συνείδησή μου απαλλαγμένη από διχόνοιες του παρελθόντος, που σκίαζαν και επηρέαζαν τις εκτιμήσεις μου.»
Όποιος άλλος επίλογος, πέραν της ανεπιφύλακτης πρότασης ανάγνωσης του ενδιαφέροντος βιβλίου του Κ. Λούλη, θα αδικούσε την αξία των όσων, περισσότερων και εξίσου σημαντικών, καταγράφονται στην ιστορική παρακαταθήκη ενός άνδρα που «δικαιούται δια να ομιλεί»…

(Αναρτήθηκε στο www.rizopoulospost.com)

ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟΝ ΒΟΛΟ

Ενώπιον πολυπληθούς και εκλεκτού ακροατηρίου πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 17 Απριλίου 2015 στην Εξωραϊστική Λέσχη Βόλου η παρουσίαση του νέου βιβλίου του Κωνσταντίνου Λούλη με τον τίτλο "Η επιβίωση της Ελλάδος μέσα από διαδοχικά θαύματα".

Το πάνελ των ομιλητών. Από αριστερά ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Λούλης, ο ιστορικός συγγραφέας Δημοσθένης Κούκουνας, ο γνωστός δημοσιογράφος Θανάσης Σαμαράς και στο μικρόφωνο ο επίσης γνωστός δημοσιογράφος Σωτήρης Πολύζος, που είχε τον συντονισμό της εκδήλωσης.

Ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Λούλης στο βήμα.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΞΙΑ...*

Είναι εξαιρετική τιμή για μένα να απευθύνομαι σε τόσο εκλεκτό ακροατήριο που συμβαίνει να είναι και ιδιαιτέρως πολυπληθές. Είχα ακούσει από χρόνια ότι ο Κώστας Λούλης έχει πολλούς και πραγματικούς φίλους, αλλά ομολογουμένως δεν είχα φανταστεί τόσους πολλούς και μάλιστα με υψηλή ποιοτική διαβάθμιση όπως αντιλαμβάνομαι.

Θα σας μιλήσω κυρίως για το νέο βιβλίο του, που μόλις αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε και στην πραγματικότητα είναι μια πολύ ξεχωριστή φωνή αγωνίας για όσα συμβαίνουν στον τόπο μας κατά τα τελευταία ιδίως χρόνια. Θα πρέπει να σας τονίσω δε ότι τον Κώστα Λούλη τον γνώρισα προσωπικά πολύ πρόσφατα, αφού πλέον είχε ολοκληρώσει τη συγγραφή αυτού του βιβλίου του. Πέρα από την τιμή, ήταν μια μεγάλη ευχάριστη έκπληξη για μένα η γνωριμία αυτή και είμαι βέβαιος ότι το ίδιο ισχύει για όσους τον γνωρίζουν από κοντά.

Ασφαλώς όμως προκαλεί έκπληξη το περιεχόμενο του βιβλίου. Ο αναγνώστης, από την πρώτη στιγμή που το πιάνει στα χέρια του και αρχίζει να το ξεφυλλίζει, αφοσιώνεται σ’ αυτό ολοκληρωτικά. Ο συγγραφέας αγγίζει αμέσως τον παλμό του αναγνώστη. Με νηφάλιο και εύληπτο τρόπο διοχετεύει ωφέλιμες γνώσεις, αποκαλύπτει κρίσιμες πτυχές της σύγχρονης ιστορίας, εκφράζει γόνιμες απόψεις και διατυπώνει ουσιαστικά συμπεράσματα.

Στην πραγματικότητα το βιβλίο του Κώστα Λούλη, που έχει τον τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η επιβίωση της Ελλάδος μέσα από διαδοχικά θαύματα – Ψηφίδες νεοελληνικής ιστορίας – Σελίδες δόξας, ντροπής, υποτέλειας» είναι μια αφήγηση χρήσιμη για όλους τους συνειδητούς σύγχρονους Έλληνες. Είναι βασικά μια εκλεπτυσμένη και καλαίσθητη αποτύπωση των πιο σημαντικών ιστορικών γεγονότων που σημάδεψαν τα διακόσια χρόνια του ελληνικού κράτους από την Επανάσταση του 21 μέχρι σήμερα, είναι μια ανατομία της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας σε συνάρτηση με την ιστορία της χώρας μας στα διακόσια χρόνια του ελεύθερου βίου της.

Με καθαρό και εύληπτο λόγο επισημαίνει τα κρίσιμα κομβικά σημεία και τις κρυμμένες αλήθειες της σύγχρονης ιστορίας μας, δημοσιοποιεί προσωπικά βιώματα, καθώς ο ίδιος και η οικογένειά του έχουν δημιουργικά πρωταγωνιστήσει σε ορισμένες ιστορικές φάσεις, τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο, επικαλείται αδιάψευστα στοιχεία με απύθμενο πλούτο και ευρύτητα, ενώ ταυτόχρονα εμβαθύνει στα ιστορικοπολιτικά φαινόμενα. Η πρόθεσή του είναι σαφής από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου. Θέλει να καταδείξει την ουσία του ελληνικού προβλήματος, ιδίως όπως το βιώνουμε στα χρόνια της παρούσας οδυνηρής οικονομικοκοινωνικής κρίσης.

Όσα συμβαίνουν στα τελευταία πέντε χρόνια δεν είναι κεραυνός εν αιθρία και δεν είναι πρωτόγνωρα. Έχουν συμβεί ξανά και ξανά, άλλοτε λιγότερο επώδυνα και άλλοτε πιο καταστροφικά. Ο Ελληνισμός, ιδίως κατά τους τελευταίους δύο αιώνες, έχει απειληθεί επανειλημμένα, έχει πληγεί, έχει κινδυνέψει, έχει υποφέρει, συχνά έχει φτάσει σε άκρα όρια δυστυχίας και εξαθλίωσης, έχει γνωρίσει το φάσμα της πείνας και του θανάτου. Παράλληλα έχει αντισταθεί και έχει πολεμήσει ηρωικά, έχει δουλέψει σκληρά, έχει εξεγερθεί και έχει αναταχθεί και βεβαίως έχει συχνά επιστρατεύσει την ευφυία και τον δυναμισμό του. Και ακόμη, όπως τόσο έξοχα επισημαίνει ο συγγραφέας ήδη με τον τίτλο του βιβλίου του, έχει διασωθεί από την καταστροφή και την ανυπαρξία, χάρη σε διαδοχικά θαύματα.

Δεν υπονοεί φυσικά ότι το χρέος του Έλληνα είναι να περιμένει καρτερικά το επόμενο θαύμα. Μέσα στις σελίδες του βιβλίου του επισημαίνονται, πολύ εύσχημα είναι η αλήθεια, οι αδυναμίες και οι ατέλειες. Με θαυμαστή οξυδέρκεια και ευθυκρισία ο συγγραφέας, αφού περιδιαβάζει στο ιστορικό πλαίσιο και μελετά τα γεγονότα, αναδεικνύει τις πτυχές εκείνες που – για τον ένα ή άλλο λόγο, συχνά όμως από σκοπιμότητες – παρασιωπήθηκαν, αν και επέδρασαν τόσο αρνητικά στην πορεία μας. Είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να μην τα ωραιοποιούμε ζώντας ανενόχλητοι.

Και αφού ο συγγραφέας ανατρέχει στα εντονότερα σημεία, ανατέμνει διακριτικά τα πιο επώδυνα απ’ αυτά, για να καταλήξει σε μια σειρά ενδιαφερόντων συμπερασμάτων. Τώρα πλέον ο στόχος του είναι να γίνει αυτό το βιβλίο η πηγή ωφέλιμων διδαχών, κυρίως όμως να συναισθανθούμε ότι όσο μεγαλύτερο είναι ένα πρόβλημα, τόσο σημαντικότερη είναι η ανάγκη της επίλυσής του. Και εδώ πλέον είμαστε στην έννοια της ανάγκης προβληματισμού, ευρύτερου προβληματισμού, επίκαιρου κοινωνικοπολιτικού προβληματισμού.

Θα μου επιτρέψετε στο σημείο αυτό να ανοίξω μια παρένθεση. Έχοντας ασχοληθεί ο ίδιος με τη μελέτη της σύγχρονης ιστορίας μας και ειδικά με τη δεκαετία 1940, καθώς έχουν δημοσιευθεί πολλά βιβλία μου σχετικά, κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα για τις αιτίες και τις αφορμές του σημερινού ελληνικού προβλήματος. Χαίρομαι που αυτά τα συμπεράσματα συμπίπτουν με εκείνα του συγγραφέα Κώστα Λούλη, ο οποίος μάλιστα τα εξειδικεύει θεωρώντας ότι οι ξένες επιρροές λειτούργησαν καταλυτικά με τις συμφωνίες των Μεγάλων του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Είναι τόσο βαθιά η σκέψη του ώστε το παιχνίδι για την Ελλάδα την επαύριο του πολέμου χάθηκε εξ αιτίας των κέντρων εξουσίας που λειτούργησαν αυθαίρετα και ενίοτε με βιαιότητα: Βερολίνο, Μόσχα, Λονδίνο. Και συνέβη τότε οι Έλληνες να διαχωρίζονται, όπως περίπου και στα πρώτα χρόνια μετά την Επανάσταση του 21, οπότε τα κυριότερα πολιτικά κόμματα ήταν το αγγλικό, το ρωσικό και το γαλλικό.

Αλλά αν υπάρχουν Έλληνες που δεν εμπνέονται από ελληνικές πηγές σε ό,τι αφορά την πολιτική τους σκέψη, δεν είναι και τόσο φοβερό, κάθε άλλο παρά ασυνήθιστο μάλιστα. Το ζήτημα είναι που κάποιοι τέτοιοι πολιτικοί παραδίδουν τα κλειδιά της χώρας στα ξένα κέντρα εξουσίας και συνεπώς μειοδοτούν και προκαλούν περαιτέρω καταστροφές, ιδίως αν λειτουργούν στην τοπική πολιτική ως εντολοδόχοι των ξένων επιρροών, ενώ δεν ορρωδούν ακόμ προ εμφυλιοπολεμικών συγκρούσεων.

Το βιβλίο αυτό του Κώστα Λούλη χειρίζεται όλα τα θέματα με μια εξιδανικευμένη, να μου επιτρέψετε να πω, αντικειμενικότητα. Μέχρι σημείου που εκπλήσσει, ιδίως εκείνους από τους αναγνώστες που δεν τον έχουν γνωρίσει προσωπικά. Αυτό που λέμε, δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν. Ακόμη και για τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο οι αναφορές του είναι τόσο αντικειμενικές, θα έλεγα μάλιστα πως είναι και τολμηρές για σήμερα, αλλά είμαι βέβαιος πως πολλά χρόνια αργότερα αυτή θα είναι η κοινή αντίληψη.

Άλλωστε είναι γνωστό ότι δεν έχει καμιά ιδιοτέλεια, δεν τρέφει καμιά φιλοδοξία πολιτική ή άλλη, δεν περιμένει τίποτα από το πολιτικό σύστημα, δεν συνδέεται με κόμματα ή παρατάξεις. Δεν απολογείται για λογαριασμό κανενός, εν ολίγοις. Χώρια που εσχάτως πλέον είναι και μόνιμος κάτοικος εξωτερικού.

Ως συγγραφέας όμως ο Κώστας Λούλης δεν είναι αδιάφορος, αλλά είναι αδιάφθορος. Και αποτολμά να κρίνει τις εμφύλιες εξάρσεις της δεκαετίας 1940-50 χωρίς δεσμεύσεις και χωρίς διάθεση κολακειών ή εκπτώσεων. Λέγει όσα ακριβώς πιστεύει – γεγονός που αποτελεί ισχυρό τίτλο αξιοπιστίας του βιβλίου. Και όχι μόνο για τα Δεκεμβριανά ή τον μετέπειτα τρίτο γύρο, δηλαδή τον Εμφύλιο.

Αλλά και όλες οι άλλες αναφορές του σε προγενέστερα ή μεταγενέστερα χρόνια, χαρακτηρίζονται από αστείρευτη νηφαλιότητα και ευθυκρισία, από ασυμβίβαστη διάθεση. Οφείλω να υπογραμμίσω πόση εντύπωση μου έκανε η σεμνότητά του όταν αναφέρεται στο παρελθόν της οικογένειάς του ή τα προσωπικά του βιώματα. Το ίδιο ισχύει και για την τόσο επιτυχή θητεία του ως πολιτικός διοικητής του Αγίου Όρους, συνδυασμένη με ποικίλες πνευματικές προσφορές. Ομοίως σεμνοπρεπείς είναι οι αναφορές του στην εντονότατη και επιτυχέστατη επιχειρηματική παρουσία του, που από καιρό έχει ξεπεράσει τα εθνικά όρια και κινείται υποδειγματικά στον διεθνή χώρο. Μία πολλαπλώς κοινωφελής παρουσία, ως συνέχεια της οικογενειακής παράδοσης.

Πριν κλείσω, θα ήθελα να επιμείνω ότι αυτό το νέο βιβλίο του Κώστα Λούλη, «Η επιβίωση της Ελλάδος μέσα από διαδοχικά θαύματα», είναι πολύ ξεχωριστό, πέρα από τα τόσα προτερήματά του, διότι κινείται προς μια σύγκλιση των μειονεκτημάτων του χαρακτήρα των μειονεκτημάτων του Νεοέλληνα με τον άκρατο δυναμισμό του. Κατευθύνει τον αναγνώστη σε διαπιστώσεις χρήσιμες και συνδέει όλη τη σύγχρονη ιστορία μας με τα παρόντα πολιτικοοικονομικά και κοινωνικά γεγονότα, αφήνοντας να διαφανεί ότι πάντα υπάρχει μια διέξοδος, έστω και από ένα θαύμα.

Όσα αναφέρει αυτό το βιβλίο του Κώστα Λούλη είναι στην πραγματικότητα η πεμπτουσία της σύγχρονης ιστορίας μας. Βαθύς μελετητής ο ίδιος και εξαιρετικά πολυδιαβασμένος, ως γνωστόν, είτε πρωταγωνιστής είτε από πρώτο χέρι γνώστης σημαντικών πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών γεγονότων στις τελευταίες δεκαετίες, δίνει πολλά νέα στοιχεία για να εμπλουτίσει τις γνώσεις του όποιος το διαβάζει. Και όχι μόνο.

Έχω ακούσει ότι ο ίδιος ο Κώστας Λούλης, αν και ο ίδιος από υπερβολική σεμνότητα ποτέ δεν αναφέρεται σε τέτοια θέματα, αλλά και η οικογένειά του, επανειλημμένα έχουν κάνει δωρεές και ευεργεσίες με τοπικό ή ευρύτερο χαρακτήρα, πολλές φορές όμως με βαρύνουσα σημασία. Εν προκειμένω όμως με το νέο βιβλίο του – μπορεί να ακουστεί κάπως βαριά η φράση μου, αλλά την εκστομώ με απόλυτη συναίσθηση – προβαίνει σε μια εξόχως σημαντική ευεργεσία, ευεργεσία άυλη, που αφορά τουλάχιστον τις παρούσες γενεές. Αυτό το βιβλίο, που πιστεύω ότι διαχρονικά θα διαβάζεται ξανά και ξανά, μέσα από την ήρεμη διατύπωση του κειμένου είναι έμμεσα πολύ προκλητικό. Προκαλεί λογικές σκέψεις και έντονα συναισθήματα. Και αν θέλετε προκαλεί και έναν πόθο, μαζί και ένα όραμα: Να παλέψουμε για να ξεπεράσουμε την κρίση που βιώνουμε!

Δημοσθένης Κούκουνας

* Ομιλία κατά την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου του Κ. Λούλη "Η επιβίωση της Ελλάδος μέσα από διαδοχικά θαύματα" (Εκδόσεις Historia), που πραγματοποιήθηκε στον Βόλο την Παρασκευή 17 Απριλίου 2015.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΟΥΛΗΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ Κ. ΛΟΥΛΗ

Ο Κωνσταντίνος Λούλης γεννήθηκε το 1955. Έζησε στον Βόλο, όπου και τελείωσε τη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση. Είναι διπλωματούχος της Ελβετικής Σχολής Τεχνικών Κυλινδρόμυλων.
Το 1975 ανέλαβε τη διεύθυνση των Μύλων Λούλη, συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση, για έκτη γενιά, που ξεκίνησε στην Ήπειρο το 1872. Το 1979 κατασκεύασε τον πρώτο κυλινδρόμυλο στην Ελλάδα, με νέα τεχνολογία ξηρού καθαρισμού σίτου και με εντελώς μηδενικά στερεά, υγρά και αέρια απόβλητα. Τη δεκαετία 1990 κατασκεύασε με την ίδια λογική πρότυπους μύλους στα Βαλκάνια (Ρουμανία, Βουλγαρία και Αλβανία), καθώς και αρτεργοστάσια, μακαρανοποιία, μπισκοτοποιία και αλυσίδα 100 ιδιωτικών πρατηρίων, κατακτώντας το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς και απασχολώντας συνολικά 3.500 άτομα. Τα εργοστάσια αυτά ήταν οι μεγαλύτερες ελληνικές ιδιωτικές επενδύσεις στις χώρες αυτές. Τον Ιούνιο του 2010 παρέδωσε τη διοίκηση των Μύλων Λούλη στον γιο του, Νικόλαο. Από το 2015 δραστηριοποιείται επαγγελματικά στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και στην Ινδία.
Τη διετία 1989-91 διετέλεσε Πολιτικός Διοικητής του Αγίου Όρους. Από το 2011 είναι πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων της Μονής Βατοπαιδίου, τα μέλη του οποίου ξεπερνούν τα 20.000.
Το 1990 απέκτησε την αρχαιότερη καθημερινή επαρχιακή εφημερίδα, τη "Θεσσαλία". Από το 2004 είναι επίτιμος πρόξενος της Ολλανδίας στην Κεντρική Ελλάδα (Θεσσαλία-Ήπειρος) και πρόεδρος του Κληροδοτήματος Λούλη στα Ιωάννινα. Το 2007 το Πανεπιστήμιο του Kingston τού απένειμε τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα.
Έχει γράψει μεταξύ άλλων τα βιβλία "Θα πούμε τελικά... το ψωμί ψωμάκι;" (2009), "Η υφήλιος επί... χάρτου και η πλανητική οικοφονία" (2012) και "Η επιβίωση της Ελλάδος μέσα από διαδοχικά θαύματα" (2015).
Είναι παντρεμένος, πατέρας πέντε παιδιών και παππούς τεσσάρων εγγονιών.